Hoe ontstond mijn weg naar de Dolfijnen?

Als enig kind groeide ik op in een vrij burgerlijk gezin, wat ervoor zorgde dat ik aan de normen van een modelkind moest beantwoorden. Met als resultaat, dat mijn ware innerlijk niet werd aanvaard. De klassieke oplossing was de kostschool, waar ik ettelijke jaren van mijn leven heb doorgebracht, in een zoektocht naar mezelf.

Op school leerde ik nauwelijks, omdat mijn gedachten niet bij de les aanwezig waren, maar steeds afdwaalden naar een vogel of een boom op de speelplaats. Ik wist meer van het blad aan de boom dan van het blad in mijn schrift.

Ik voelde me alleen in een wereld waar ratio belangrijker was dan voelen en zocht een toevlucht bij mijn paard waar ik een intense relatie mee had. Naast paardrijden hield ik van muziek en dans, eindeloze wandelingen in de sneeuw, aan zee of in de bossen. Water was mijn element en zwemmen was thuiskomen bij mezelf.Ik droomde om ooit eens met dolfijnen te mogen zwemmen.

Het schrijven van gedichten en proza was mijn uitlaatklep. Het verlangen naar warmte en verbondenheid tussen mezelf en het universum werd een steeds terugkomend thema. Ik geloofde dat de toekomst mij een stap dichter zou brengen bij het volmaakte.
Achtereenvolgens werkte ik als bureelbediende, airhostess , redactrice; in de verkoop, in toerisme, in de modewereld. Avontuur, reizen.. Alle uitdagingen fascineerden me. Maar na vele reizen – en nog veel meer zoeken naar antwoorden – ontdekte ik dat hetgeen ik buiten mezelf zocht, diep in mij aanwezig was.

In 1979 kreeg ik een zoon. Dit was het begin van een grote reis naar het zoeken in mezelf. Mijn leven nam een andere wending. Tijdens zijn opvoeding, verdiepte ik mij in de levensvraag "Waarom leven wij". Leren van binnen naar buiten te leven, maar niet van buiten naar binnen. Wij spreken van ontwikkelen maar wikkelen ons steeds in.

De echte betekenis van het woord is de wikkels wegdoen om dieper in ons het hart te laten spreken en te luisteren naar onze innerlijk stem die nog zo weinig hoorbaar is.

Zoals de dichter Cowper het zo mooi weergaf :

"Kennis verblijft in hoofden vol met de gedachten van anderen, Wijsheid bij hen, die op hun eigen gedachten letten."

Toen mijn zoon 18 maanden was, overleed mijn vader en begeleidde ik hem in zijn stervensproces. Door deze gebeurtenis werd ik me bewust van de onsterfelijkheid van de geest. Na deze twee hoogtepunten in mijn leven in combinatie met de wilskracht, die ik door de jaren heen had opgebouwd, koos ik toen voor een weg naar

Waarheid – Eenvoud – Liefde

Gedurende 10 jaar bestudeerde ik metafysica, de leer van theosofie en nam de levensdraad op. Ik koesterde de wens de meesters van Liefde en Wijsheid persoonlijk te leren kennen, wat dan ook gebeurde. Ik werd een brug tussen de meesters en de mensen en op een natuurlijk manier deed ik de PR voor hen, waardoor ik in directe relatie met hen stond. Mijn verscheidenheid van contacten zorgde ervoor dat ik ook hen met elkaar in verbinding bracht. Ik verbleef dan ook regelmatig in het gezelschap van deze Goddelijke wezens o.a Moeder Thérésa en Lame deer een bekend Noord-Indiaanse medicijnman die ik ontmoette in een Indianenreservaat waar ik een tijd verbleef, alsook Kitaro een japanse grootmeester in het bespelen van synthesizer waar ik een grote liefhebber van was.

Ik werd omringd door nog vele andere grote Indische yogameesters, van over heel de wereld. Zij waren mijn wegwijzers waar ik veel van leerde en zo zegenden zij mijn pad. Zij symboliseren de levensboom, het symbool van alle Liefde en Wijsheid. De wortels zijn hun hart, de kruin bevat hun kennis, en wij genieten van hun vruchten – tot we de verbinding met ons Zelf maken, en geboren worden in hun overkoepelend Licht, in Liefde en Wijsheid, de Geest van het Heelal.

Ik ontmoette Swamiji Ganapati Sachchidananda tijdens een concert met zijn synthesizer dat hij gaf. Na de voorstelling toonde ik Swamiji een foto van een dolfijn in de oceaan. Hij werd geraakt door de schoonheid van dit wezen en legde een bloemblaadje in mijn hand, waaruit hij een gouden medaillon materialiseerde met aan de ene kant het AUM symbool en aan de andere kant het teken van Neptunus. (als het ware een voorbode voor wat zich later ontvouwde)

Swami zegt over de materialisaties van voorwerpen. "Ze zijn als snoepjes maar ze schenken geen verlossing. Denk niet dat er een wonder gaat gebeuren; het heeft wel waarde als beschermende goddelijke energie en geeft bescherming aan de drager ervan."

Toen ik de filmregisseur Armando Acosta leerde kennen en ik hoorde dat hij een film met dolfijnen aan het voorbereiden was, laaide het oude vuur weer op en kwam alles in een stroomversnelling. In 1969 had ik mij immers al in een dolfinarium aangemeld; er was daar een vacature voor "Trainster van dolfijnen". Dit leek mij een ideale baan. Toch moest ik nog 20 jaar wachten op mijn eerste ontmoeting met hen.

Tijdens een yoga – congres in 1984, ontmoette ik in Zinal Zwitserland Mataji Indra Devi: "The first lady of yoga". Indra Devi was de eerste die de yoga naar het westen bracht, waarmee ze aan de wieg stond van het veelzijdige yogaleven in onze contreien. Haar boek "yoga voor het westen" was het eerste boek over yoga dat toen werd vertaald in het Nederlands. Op een wonderlijke wijze zijn er veel raakpunten tussen het leven van Mataji Indra Devi en mezelf. Mataji werd op mijn weg gezet om mijn wonden te zalven, mijn vertrouwen in mezelf te vinden en vooral mijn hart te volgen.

Indra Devi behoort echter tot de zeldzame stervelingen die levende toonbeelden van Yoga zijn geworden. In haar blik, in woord en gebaar legt ze de getuigenis af van het inzicht dat yogahoudingen niet het begin, noch het einde van yoga zijn. Yoga, is volgens haar meer kwaliteit dan kwantiteit, minder techniek dan relatie. Yoga is "relatie met het diepste in jezelf en het hoogste in het leven". "We dienen een ketting van Liefde, kleine schakels van warmte de wereld in te sturen", zegt Indra Devi. Zend je liefde naar iedereen; omring hen met het licht.!

"Liefde is de Hoogste Energie, Liefde is Licht"

"Alles in je leven, wat je ook doet, is waardeloos als het niet vanuit Licht en Liefde komt", is de boodschap die Indra Devi de wereld brengt.

Ik heb het uitzonderlijk geluk gehad veelvuldig dicht in haar nabijheid te mogen vertoeven en de kleine dingen van het leven met haar te delen. Tijdens deze eenvoudige gebeurtenissen zag ik dat het leven zelf de grootste yogaschool is.

Na een opleiding "rebirthing therapist en voice dialoog", volgde ik een yogatraining gegeven door Indra Devi, die mij initieerde als yogalerares, om haar werk van "Licht en Liefde" door te geven, met de boodschap:

"you will bring my yoga in the world but in your own way".

Op een dag werd ik opgebeld door Mataji, die zich op dat moment in het huis van David Gilmour (zanger van Pink Floyd) bevond in Engeland. Ze vroeg mij om te komen en toen werd mij een film vertoond betreffende: het zwemmen met dolfijnen in de Bahama’s.

Tien dagen later lag ik met de dolfijnen te stoeien in het water. Mijn wens werd vervuld, ze namen me mee in hun magische cirkel, om er voortaan altijd voor mij te zijn, om de geest in mij aan te wakkeren om gewoon dol-fijn te mogen zijn.

De eerste keer dat ik met dolfijnen zwom in de Bahama’s, had ik een ontmoeting met een zeer grote reuze – dolfijn met zwarte en witte vlekken. Met zijn doordringende blik, zelfs een beetje dwingend nam hij mij op in zijn wezen en scande mij totaal. Een bekend genezer die zich toen op onze boot bevond, informeerde mij dat dit Melchizidek zelf was die zich manifesteerde in de vorm van een dolfijn en mij kwam activeren om me dichter bij mijn levenswerk te brengen. Ik kreeg tevens de boodschap dat ik het volgend jaar zou terugkeren met een groepje van 10 mensen. Ik nam deze informatie met een korreltje zout en wist zelfs niet wie Melchizedek was.

Later las ik in het boek "Het licht zal je bevrijden" van Norma Milanovich en Shirley McLaine dat Melchizedek een hogepriester is die het hoofd is van de orde van de hogepriesters en die de voorbereiding van de hemelse werelden op de schepping van de God-kracht heeft, met de opdracht onze planeet voor te bereiden op de 5de dimensie.

Zijn leiding overziet de meesters van het licht, die belast zijn met de oude wijsheid om deze kennis naar de aarde te brengen. De lichttaal wordt in ons onderbewustzijn geladen als we slapen, maar kan ook door middel van dolfijnen die deze lichtsymbolen via de gekende geluiden en oogcontact doorgeven, waardoor er een bewustzijnsverhoging plaatsvindt bij de persoon met wie ze contact maken…

Tijdens mijn terugreis van de Bahama’s bracht ik een bezoekje bij een yogameester in Virginia, genoemd Sachchidananda (gelukzaligheid van bewustzijn). Ik vertelde hem over mijn eerste dolfijnenervaring in de Bahama’s en ’s anderendaags zag ik in zijn leefgemeenschap overal aankondigingen met de melding dat diezelfde avond een voordracht over dolfijnen zou plaatsvinden. “Raar” dacht ik, “ook toevallig” maar toen bleek dat dit voor mij bestemd was en werd ik alzo op de planken gezet om mijn ervaring te delen met een groot publiek.

Ik zag dat ik inderdaad op magische wijze geleid werd om mensen naar de dolfijnen te brengen en een jaar later keerde ik terug met een groepje dat bestond uit tien personen. Met een klein zeilbootje, trotseerden we in de Bahama’s allerlei ongemakken, storm en tegenslagen. Dit was mijn eerste test. Toen kwam ik in vertwijfeling en wist niet wat te kiezen : verder gaan met yoga of met dolfijnen maar ik besefte niet dat er in wezen geen verschil was, het dilemma loste zichzelf op en de twee werden verenigd in het water. Alzo kwam ik in de ban van dolfijnen, ik gaf me over aan de grote adem die zij zozeer belichamen en werd zo een Ambassadeur voor dolfijnen en walvissen, een brug tussen mensen en dolfijnen. En ja ! Zonder er veel bekendheid aan te geven werd ik op natuurlijke wijze de pionier voor België en Nederland. Ik werd uitgenodigd om te spreken op tv/radio en voor verschillende interviews in bekende magazines, en zo ontplooide zich spontaan mijn weg met de dolfijnen, met als functie mensen samen te brengen en hen op weg te helpen zichzelf en de vreugde binnen hen, terug te vinden.

De eerste twee jaar verbleef ik gelijktijdig met Kathleen Dudzinski (biologe, wildlife and ficherie science) op een Trimaran in de Bahama’s. Ik leerde Jack Majol kennen, de koning van de vrije duik, die verschillende keren het wereldrecord heeft behaald met niet minder dan 120 meter vrije duik.
Hij voerde een yoga – ademhalingstechniek uit alvorens de diepte in te gaan, (deze techniek was mij niet onbekend door de yoga die ik reeds beoefende) en bevestigde me dat mijn voorbereiding een aanloop was tot mijn relatie met dolfijnen.

Ik zat te mijmeren aan de voeten van de Noordzee. Ik heb zowat in alle zeeën van de wereld gezwommen, maar op één of andere manier word ik steeds terug getrokken naar de Noordzee bij mijn thuiskomst uit verre oorden om dan mijn eerste ode aan haar te brengen.

De zon liet haar laatste glimlach van die dag over het rustige wateroppervlak glijden. Het was een dans van wel duizenden diamantjes op het water in de schittering van het moment. Ik stelde me de vraag "als de weerkaatsing van de zon op het water bewustzijn is en ik ben het water, wat moet ik dan doen om het bewustzijn ten volle te ontvangen?" Het antwoord was : "Stil zijn". Ik had het begrepen en een nieuwe levensfase begon. Mezelf leren verzoenen met de aarde. Het verleden en de toekomst te verbinden in het nu en de stilte toe te laten in het alleen zijn. Mijn zoektocht en weg naast de meesters eindigde.

De dolfijnen bleven echter in mijn leven als leidraad op mijn pad. Hoe dikwijls ik de beslissing ook nam om hen niet meer op te zoeken, ik kon hen niet ontlopen en alzo werd mijn leven geleid in een "spontane beweging van Liefde" in de eenvoud van het gebeuren, met als metgezel de leegte die soms ook aanwezig is, en mijn weg bezaaid met pijn en verdriet als meststof voor de akker van mijn ziel.

Het toeval is net zoveel toeval als je dat jezelf wijsmaakt. Alles heeft zin, niet alleen vandaag maar ook morgen. En ook de dag van gisteren speelt een grote rol. In de jaren die daarop volgden, werd ik als vanzelfsprekend dolfijnengids voor mensen die zich rondom mij verzamelden. Ik zwom tesamen met hen en werd een katalisator tijdens de meest diepgaande emotionele ervaringen.

Zo werd de naam "Ocean" geboren, de naam die vanuit het universum naar mij toekwam en prachtig harmoniëerde met wat ik doe. De benadering en visie van Joan Ocean over de dolfijnen is het meest aansluitende bij mijn gevoel, waardoor ik haar ook als mijn spirituele zus beschouw.

Toen ik onlangs tijdens mijn verblijf in Peru, na mijn bezoek aan Macchu Picchu, waar in die periode de vrouwelijke energie van de aarde werd geactiveerd en ik de missie had om de dolfijnenfakkel daar neer te planten en de zuivere energie van het Titicameer op te snuiven, werd ik geleid naar een klein onbekend vissersdorpje om daar wat uit te rusten. Al snel bleek dat het daar vol met dolfijnen zat, ik kon mijn ogen niet geloven.

Ik wandelde een hotelletje in, gelegen aan de voet van de Pacific Ocean. Een man kwam naar mij toe en zei : Hi Ocean ! Verwonderd keek ik op, ik had toch niet mijn naam gezegd ? Achteraf na een gesprek, toonde hij mij het register waar Joan Ocean was ingeschreven in het hotelletje, enkele dagen daarvoor en vertelde mij dat zij regelmatig deze plaats bezocht. De wet van synchronisatie in actie ! Dit kan toch geen toeval meer zijn, de connectie is duidelijk. Niet zolang geleden schreef ik haar een brief en legde haar de situatie omtrent mijn naam uit, waarop ik al snel een brief terug kreeg, waarin ze me aanschreef met "Dear Ocean". Toen voelde ik dat ik er klaar voor was om deze mooie naam in ontvangst te mogen nemen en ik werd gezegend met een ode aan de Oceaan met alles wat erin leeft.

Na de Bahama’s werd ik steeds naar nieuwe oorden geroepen o.a. Trinidad, Venezuela, de Canarische eilanden, Griekenland, Egypte, Peru, Costa Rica, om dolfijnen en walvissen te ontmoeten in hun leefwereld. Alles viel als een puzzel in elkaar.

Mijn wens was : om meer mensen de kans te geven om met dolfijnen te zwemmen in een natuurlijk gebied, dat toch dichterbij was. De dolfijnen wezen mij de weg en het is heel duidelijk dat ik door hen steeds geleid wordt. Mijn beste opleiding kreeg ik in de oceaan uit de directe hand van de dolfijnen die mijn leraren zijn. Door de talrijke interacties tussen mensen en dolfijnen en door zovele jaren met dolfijnen samen te zijn, werd mijn ervaringsveld opgebouwd.

Oleen met lisaIn augustus 2000, ging ik voor de eerste keer twee weken naar Nuweiba, een vissersdorpje in de Sinaï woestijn in Egypte, waar toen de dolijn Oleen nog dagelijks naar de baai kwam. Ik was getuige van een toevoer van bussen vol met mensen, die in de baai te water werden gelaten met als enige attractie "Oleen", de meest menslievende dolfijn die ik ooit ontmoet heb. Het was een hartverscheurend schouwspel om te zien, hoe een massa mensen dagelijks op haar afstormden en wetende dat Oleen al enkele baby-dolfijntjes was verloren, niet zo onwaarschijnlijk door al de stress.

Ze was toen ook zwanger en ik fluisterde haar toe "Oleen, ga weg als je dit keer je baby wil behouden". Ik had het gevoel dat ze opnieuw haar baby zou kunnen verliezen als ze dit terug toeliet. Gelukkig is ze weggebleven. Nadien is ze teruggekeerd maar nu niet alleen maar met een pracht van een babydolfijn.

Dit alles was de aanzet om in november het jaar daarop terug te gaan. Op een ochtend in november 2001 ward ik wakker en een helderblauwe hemel opende zich. "Egypte !" stroomde er door me heen "naar Egypte gaan" !!! Niets kon me tegenhouden en de volgende dag zat ik op een vliegtuig met bestemming Egypte, deze keer naar het verre zuiden om terecht te komen op de plaats waar de geest zich openbaarde in mijn hart. De juiste mensen werden op mijn pad gezet als ondersteuning en de weg werd geopend met de dolfijnen als bekroning ! In april 2002 werd ik al snel weer geroepen en ging terug met een groepje zielsverwanten.

Jaren geleden toen ik in India was kreeg ik een diamantje van mijn toenmalige meditatieleraar. Dit diamantje was geladen met mijn astrologische informatie, wat me volgens hem dichter bij mijn astrologische bestemming zou brengen. Ik droeg het rond mijn hals en vond het zowat het mooiste juweeltje dat ik ooit gedragen heb.

Op een dag tijdens een tuimeling met de dolfijnen onder water bleef mijn vinger in mijn halsketting haken. Ze brak en ik zag tot grote verwondering het diamantje naar de zeebodem glijden. Het was een mooi beeld, een draaiende spiraal gericht naar beneden in het helderblauwe water met de stralende zon die haar lichtstralen weerkaatste op de diamant en zijn schittering nog meer activeerde.

Mijn eerste gedachte was, "ga ik er achteraan om hem te vangen ?" of "geniet ik van deze mooie ervaring met de dolfijnen om me heen ?". Ik koos voor het laatste en in volle overgave voelde ik dit als een natuurlijk ritueel, een offer voor de dolfijnen, een diamant die belandde op hun diamantenplaats als stille getuige voor de bundeling van Licht en Liefde die daar aanwezig is, als zalving voor de harten der mensen die daar komen zwemmen. Mijn astrologische diamanten wegwijzer had zijn bestemming gevonden om voor altijd te rusten in zijn schittering op de bodem in het witte zand van de rode zee tussen de dolfijnen. Hij had zijn taak volbracht.

Ik voelde heel duidelijk dat we naar deze plaats geroepen werden om iets te volbrengen. Zodiac’s vaarden het rif druk in en uit en de mensen jaagden de dolfijnen op uit onwetendheid. Ik sprak met de bevoegde instanties over dit gegeven. Wonder boven wonder liep dit synchroon met de plaatselijke natuurbeschermingsorganisaties en in augustus kort daarop waren er al boeien geplaatst voor het rif. De boeien konden de bootjes echter niet weerhouden om toch nog het rif in te varen.

Ik sprak terug met de bevoegde instanties en sprak mijn wens uit om het rif helemaal af te sluiten voor de bootjes door middel van een lange koord met balletjes. Dit kon niet, de toegang moest vrij blijven. Doch het liet mij echter niet los. De inner-call werd steeds duidelijker en ik wist en voelde dat daar een stuk van mijn leven lag. De maagdelijke schoonheid van deze plaats betoverde mijn hart en alzo ontpopte zich het idee om me voortaan in te zetten voor de bescherming van de dolfijnen aldaar.

In september ging ik weer terug en het concept "Dolphin Global Trust" is toen ontstaan. Toen ik in april 2003 terug ging zag ik tot mijn grote verbazing een groot bord op de middelste boei. Er stond een dolfijn op getekend met de woorden ernaast "respect the sea mammals" en een schroef met een rood kruis erover. Geen enkel bootje vaarde meer in het rif, was dit toevallig of kwam het ons zomaar toegevallen ? De blauwdruk van gedachtenkracht ! Mijn hart popelde van blijdschap, mijn wens was vervuld. De dolfijnen vermenigvuldigden zich, zoveel meer dan het vorige jaar. Het viel op dat ze steeds in de buurt van onze boot bleven, als het ware een danklied voor het reeds bekomen resultaat. De laatste keer waren er meer dan 100 dolfijnen, iedere dag opnieuw en voelde ik heel intens de herkenning en hereniging – ik werd opgenomen als een van hen.

Ik werd innerlijk gedreven om "Dolphin Global Trust" als zaadje alsmaar meer te koesteren en te cultiveren, om uit te groeien tot een vrucht van "Licht en Liefde" en deze uit te dragen naar de dolfijnen en te verbinden met de mensen om me heen. De kracht en geladenheid van hun constante aanwezigheid en de liefde die ik steeds mag ontvangen is voor mij de drijfveer om verder te gaan en te doen wat me te doen staat samen met de dolfijnen : de engelen van de oceaan.

Egypte, als ankerplaats van de dolfijnen, met haar en hun verborgen wijsheid, waar nu in deze tijd de kans wordt aangeboden deze terug levendig te maken en door te geven, aan mensen die er voor open staan,.om deze uit te stralen.en het bewustzijn van de wereld te herstellen tussen geest en lichaam, denken en voelen, hemel en aarde.

In waarheid, eenvoud en Liefde

Ocean

Ondertussen staan we weer enkele jaartjes verder en is er veel gebeurd in Egypte. De activering van het dolfijnengebied had een overdosis aan toeristen en boten tot gevolg. Er zou een nieuw vliegveld te Marsalam geopend worden, wat de toestroom aan toeristen en de druk op de dolfijnen nog zou verhogen. Bescherming van Dolphin House werd een dringende noodzaak.
In de zomer 2003 verscheen er in het bekende duikmagazine "H20" mijn artikel met de presentatie van mijn Foundation "Dolphin Global Trust" en visie over de bescherming van het gebied "Dolphin House" in Marsalam. Als een lopend vuurtje ging het nieuws rond en kwam ter ore van de president die opdracht gaf aan de gouverneur van Hurghada om hier iets te ondernemen.
Bij wijze van syncronisatie dreef er een dode dolfijn in het gebied om de ernst van de situatie nog eens extra te belichten. Hij offerde zijn leven en dreef langsheen de boten om de harten van de mensen te beroeren.
Terug in België was werd ik al snel uitgenodigd om terug naar Egypte te komen voor een onderhoud met de gouverneur. Een vergadering met de plaatselijke natuurbeschermingsorganisaties werd geregeld en open en eerlijk, zonder reserves heb ik hen mijn visie betreffende de bescherming van het dolfijnengebied voorgelegd.
Ze vroegen mij een voordracht te geven met presentatie van mijn educatiefilm.

Mijn inzet werd beloond: de gouverneur zette het licht op groen om het gebied officieel te beschermen. Na verschillende keren gezamenlijk overleg met de plaatselijke natuurfondsen, werd ik verlost van de verantwoordelijkheid mijn project alleen verder uit te werken.
De regering nam alles over, mijn visioen en droom werd werkelijkheid. Het dolfijnengebied werd beschermd. Er is voortdurend toezicht door plaatselijke opzichters. Enkel een klein strookje zee gelegen voor de ingang van het rif is beschikbaar voor de mensen. Op die manier kunnen snorkelaars even een glimp van de dolfijnen opvangen als deze in of uit het rif zwemmen.
Gedurende een week heb ik daar de zaak gade geslagen. De opzichters deden hun best: als iemand het waagde voorbij de markeerboeien te zwemmen werd er gefloten en kwam de boot hen onmiddellijk uit het water oppikken en werden ze teruggebracht naar hun boot met de boodschap direct het gebied te verlaten.
Spijtig genoeg komt hier weer geld bij te pas en moeten de mensen 15 euro betalen om daar een paar uurtjes te mogen dobberen op het water.
De gouverneur die in wezen uit zijn functie gezet zou worden naar aanleiding van een grove blunder, heeft door deze actie zijn hachje kunnen redden en is zodoende aan het bewind gebleven. Zijn actie werd in grote letters aangekondigd in hetzelfde duikmagazine een maand nadat mijn artikel was verschenen.
Over mij en mijn medewerkers werd er niet meer gesproken maar dit gaf mij dan ook weer de vrijheid om zo vrij te zijn als een dolfijn. Het gaat hem allemaal om impulsen om het goede te bevorderen, wie het doet maakt niets uit.

Alles is zoals het is en het belangrijkste is dat Dolphin House een beschermd gebied is geworden. Loslaten is de sleutel tot evolutie en datgene wat ik dacht dat voortaan mijn levenswerk zou zijn, was er plotseling na slechts een jaar inzet.
De kans om er nu nog te kunnen zwemmen met dolfijnen is minimaal en het spijt me dat de regering hier weer geld moest aan koppelen en de dolfijnen hierin als lokaas worden gebruikt.
Maar ze zijn wel vrij in hun gebied!!! Hun huis is hun huis gebleven en de mensen kunnen er even naar kijken vanuit de straat aan hun voordeur.
Het educatie centrum dat ik voor ogen had werd niet toegekend maar mijn educatiefilm werd wel in dank ontvangen.
Hiermee ben ik tevreden. In mijn hart weet ik dat mijn bijdrage ten voordele is van de dolfijnen. Ik kan nu in innerlijke rust andere kusten verkennen en hun roep volgen, overal ter wereld waar het nodig is om nieuwe gebieden tot activatie te stimuleren.
In Egypte ben ik nu verder getrokken naar het zuiden waar de natuur nog ongerepter is en waar de dolfijnen op ons wachten in het tijdloze bestaan om zich daar met ons te verenigen.
Voortaan zal dit onze bestemming in Egypte zijn. Nog vele andere bestemmingen zullen volgen overal ter wereld, daar waar ik geroepen word om de energie samen met anderen te bundelen.

In Liefde en Respect.

Ocean

Ocean • [email protected] - copyright © 2022