Persoonlijke Ervaringen

MIJN PERSOONLIJKE ERVARINGEN

Allereerste ervaring met dolfijnen in gevangenschap in open lucht

"Een blik als een laserstraal"


Tijdens mijn allereerste ervaring met dolfijnen, zat ik aan de rand van een bassin, in Florida waar er enkele dolfijnen zwommen. Na een ochtend theorie mocht je het water in. Ik was goed voorbereid. Dit was het moment waar ik zolang naar had uitgekeken.

Het scenario van de eerste duik had zich al honderdmaal in mijn hoofd herhaald. Er was slechts één probleem : in mijn fantasie speelde het scenario zich af in helderblauw, doorzichtig oceaanwater; in werkelijkheid was het water in het bassin groen en ondoorzichtig. Ik zag de reuze grote dieren, tienmaal groter dan in mijn verbeelding – nauwelijks zwemmen. Het gevolg hiervan was "angst". Ik zat aan de rand te snotteren. Ik durfde het water niet in. Plots dook een dolfijn uit het water op; hij stond rechtop voor me. Zijn snuit naar me toe gericht en een oog dat me strak aankeek. Dat oog, die blik, doorboorde mijn hele wezen. Het leek een bundel geconcentreerde energie die mijn lichaam aftastte, een soort laserstraal. Er ontstond een vorm van communicatie die aan telepathisch contact doet denken. Hij coachte mij. HIJ BEGREEP MIJN ANGST en op subtiele manier nodigde hij mij uit het er toch maar op te wagen. Het leek alsof hij me liet weten dat we samen konden spelen, maar dan moest ik kiezen om in het water te gaan. Hij gaf me de kracht en de moed om het te doen. Doodsbang heb ik zijn raad opgevolgd.

Toen ik in het water was zag ik nergens een dolfijn. Het zijn geweldige dieren. Ze hebben zoveel respect voor wat je voelt, dat ze niet in je nabijheid komen voordat je angst verdwenen is. Ze laten je eerst wat ontspannen. Ik bleef in het ondiepe. Het water was daar iets minder donker dan elders. Toen ik wat rustiger was, gingen een paar dolfijnen op veilige afstand om me heen zwemmen. Ik besloot het ondiepe water te verlaten en dook het donkere water in. De zon straalde in het water en ik omringde mezelf in de cirkel van haar stralen in het donkere water. Meteen zwommen er drie dolfijnen vlak onder mijn buik en ik had een beetje angst en besloot uit het water te gaan.

Na een poosje piekeren ontdooide ik en besloot ik het er nogmaals op te wagen. Ditmaal met meer succes : Het was heerlijk. Als kleine kinderen speelden we met elkaar. De dolfijnen draaiden om me heen, streelden me met hun buik, en verdwenen razendsnel om me dan van achteren te verrassen. Het was verrukkelijk. Ik voelde plots de vermoeidheid van het spelen toeslaan. Op het moment dat ik dit besefte, verdwenen alle dolfijnen. Weg waren ze. Ze lieten me met rust.

bahamas04 . jpg bahamas05 . jpg

Stress in gevangenschap

Alhoewel mijn eerste ervaring met dolfijnen in gevangenschap een schokkend gebeuren was en ik dit zeker niet ontken, vind ik het toch dolfijn onwaardig om in gevangenschap te leven, omdat nu juist dolfijnen het symbool van vrijheid en onafhankelijkheid zo sterk vertegenwoordigen. In gevangenschap leven ze gemiddeld slechts 10 jaar, tegenover 30 tot 40 jaar in de vrije natuur. In Sea world in San Diego waar grote shows te zien zijn, kan je dode vis kopen om ze te voeden. In ruil hiervoor laten ze zich even aanraken, noem het een soort gedwongen prostitutie. Stress in gevangenschap is een van de gevolgen van de shocktoestand die ze ondergaan tijdens hun kidnapping uit de oceaan. Dolfijnen worden gemanipuleerd met voedsel tot het uitvoeren van kunstjes, en afhankelijk van de kunstjes die ze uitvoeren wordt hun rantsoen aangepast en hun vrije wil gebroken door de mens. Straf en beloning is hier de drijfkracht van hun bestaan.
Wie hierover meer wil weten kan ik aanraden het boek te lezen "behind the dolphin smile" geschreven door Richard O’barry, de vroegere trainer van Flipper (Berkley non fiction ISBN 0-425-12902-0)

Mijn eerste ervaring in de oceaan met wilde dolfijnen in de Bahama’s
Het feest, de vreugdedans begon onder het water. Wilde dolfijnen, spelend en dartelend in een helderblauwe zee. Soms een kwartier soms een hele middag. Rollen en tuimelen tussen de plooien van het water. Vriendschap sluiten met de zee. De dolfijnen kwamen en gingen. Onvoorstelbaar, maar iedere keer weer als een geschenk van de Oceaan. De ene keer een sprankelend festijn, de andere keer voelde het aan als een zuivering, een heling van lichaam en geest. Sommige deelnemers aan de reis stelden vast dat hardnekkige kwaaltjes, chronische constipatie bijvoorbeeld, al na de eerste duik als sneeuw voor de zon verdwenen was.

Soms werden we verrast door het bezoek van andere vissen. ‘Kleine tropische vissen kwamen soms in enorme scholen op ons af. Ik bevond me midden in zo een school. Het water krioelde van de gele visjes, en allemaal draaiden ze om me heen. Enkele dolfijnen begonnen mee te cirkelen. Ik zat verscholen in hun draaikolk. Het water maakte een krachtige spiraalbeweging waarin ik meegezogen werd, weg van de boot. Op dat moment viel mijn mens-bewustzijn uit. Ik versmolt met het geheel, zat volledig in hun bewustzijn Het ontging mij dat ik helemaal niet in het water thuishoorde, dat ik daar met een boot gekomen was.

In de Indiaanse cultuur wordt enorme waarde aan de symboliek van het dier gehecht. Dolfijnen staan symbool voor de longen. De longen zijn de vleugels van het hart. De dolfijnen kunnen onze ademhaling beïnvloeden, dit heb ik meermaals zelf ervaren. Op een moment vormden zij een soort vacuum rondom mij en kreeg ik het gevoel dat ik niet langer ademde maar beademd werd, waardoor ik veel langer onder water bleef, het leek wel een eeuwigheid en op dat moment – was ik een dolfijn..

De volgende dag had het bezoek van de dolfijnen extra lang geduurd. Iedereen verliet uitgeput het water na een vier uur durende sessie oceaanpret met dolfijnen. Behalve ik, ik bleef op het vlot achteraan de boot zitten. in meditatie. Ik voelde dat er iets te gebeuren stond. en toen ik in het water sprong kwamen er zeven dolfijnen aan. De laatste van de groep was enorm groot, en had een half witte en half zwarte bek, verder was hij zwart en wit gevlekt. Dit was niet zomaar een dolfijn, het leek een soort ritueel, een initiatie, wat ik dan ook later vernam en beschreven staat in mijn historiek.



De spiegelervaring

Dolfijnen spiegelen ons zelfs op fysiek vlak. Op een keer zwom ik recht naar beneden en bleef in kopstand op de bodem hangen. Tot mijn grote verbazing zag ik naast mij een dolfijn die in kopstand naast mij hing.

Een andere keer dacht ik in mezelf “give me a kiss” en wat gebeurde er, een dolfijn kwam vlak voor mijn masker hangen en opende zijn bek. Toen de boot klaar was om weg te varen dacht ik in mezelf dag lieve dolfijnen, het is tijd om uit te wuiven en wat zag ik ? Een dolfijn die met zijn vin op het water begon te klapperen. Raar maar waar.

Een andere keer zwom ik met een meisje van 7 jaar met walvissen in de diepe waters van de Canarische Eilanden. Onder ons zwom er een moeder walvis met haar jong, we bleven hen een tijdje volgen en hun bewegingen waren identiek zoals de onze.



Onvoorwaardelijk vertrouwen



Als dolfijnen in de oceaan op zoek gaan naar voedsel voor zichzelf, hebben ze de gewoonte hun jonge baby’s bij een tante dolfijn achter te laten voor een poosje. Op een keer bevond ik mij in het water en zwom er een moeder met een baby naar me toe en verdween toen plotseling in het niets, de baby bevond zich echter nog bij mij en in alle vertrouwen voegde hij zich aan mijn zijde terwijl ik met hem rondzwom en we samen wachtten op zijn moeder, die een 20-tal minuten later terug kwam om haar jong op te halen. Ik voelde me diep getroffen door het vertrouwen dat de moeder en de baby in mij had, en mij aanvaardde als één van hen.

Ervaring in Costa Rica in een baai langs de jungle Cocovada

Toen ik van Panama met een bootje het water overstak naar Costa Rica om de jungle in te trekken, voelde ik mij heel droevig en alleen. Ik zat te staren over het wateroppervlak en merkte plots op dat er een parade van dolfijnen op een afstand van het bootje parallel zwommen richting Costa Rica. Onberoerd bleef ik stil in mezelf en zelfs de vreugde bij het weerzien van mijn dolfijnenvrienden was er dit keer niet.
Toen ik was aangekomen in Costa Rica en beschutting voor mijn lichaam had gevonden, ging ik even rondspeuren om de nieuwe omgeving te verkennen. Ik informeerde me en er werd me aangeraden een kayak te huren om eventueel in de namiddag dolfijnen te kunnen zien in de baai. Ik wou echter vroeg in de morgen gaan maar er was geen bootje te verkrijgen en volgens de informatie waren er ’s morgens nooit dolfijnen. Toen ontmoette ik een jongen van een jaar of 14 op straat en vroeg ik hem of hij soms een kayak had om de ochtend daarop om 6 uur uit te varen. Hij was heel enthousiast en voor een paar centen ging ik met hem, ieder in een kayak varen in het prachtige gebied. Ik vroeg hem of hij contact had met de dolfijnen en hij vertelde mij dat ze er soms waren maar niet echt dicht bij de mensen kwamen Ik was nog steeds droevig en roeide er maar wat op los. Ik vroeg me af wat ik daar nu eigenlijk aan het doen was, niets kon mijn humeur opbeuren en ik werd gewikkeld in een sluier van mistige gedachten. Plots keek ik naar het strand en zag een dolfijn opduiken uit het water op ongeveer 2 meter van het strand. Ik dacht dat ik droomde, hoe kan dit nu, een dolfijn zo dicht bij het strand en liet mijn gedachten hierrond los. Ik werd moe en zei tegen de jongen in mijn gebrekkig spaans dat ik de kayaks op het strand wou leggen en liever wat wou wandelen op het naakte uitgestrekte strand naast de jungle. Zo gezegd, zo gedaan. Toen we onze kayaks achterlieten op het strand en onze lange strand wandeling maakten, werd mijn aandacht getrokken naar het water. Op een meter afstand van het strand zag ik plots een bottlenose dolfijn uit het water springen. Ik kon mijn ogen niet geloven en dacht door het teveel aan zon “ben ik nu aan het hallucineren of zo?”.

Het pacific ocean water is niet bepaald uitnodigend om in te gaan : groen, donker en diep, maar deze dolfijn ging niet weg en lokte me letterlijk het water in, ik dook het water in en wel drie uur heeft hij spelletjes met mij gespeeld, iedere keer dat ik bijna bij hem was dook hij onder en kwam op een andere plaats weer te voorschijn tot ik doodmoe was en ik hem niet meer zag. Ik zette me neer op het strand met mijn benen half in het water.
Mijn geest dreef weg en ik kwam in een diepe rust. Toen gebeurde er iets moois: plots dook de dolfijn vlak voor mij onder water, knielde als het ware met zijn snuit en raakte mijn voeten aan. Zijn staartvin kwam 2 meter voor mij als een waaier uit het water. De jongen en ik waren getuige van deze bijzondere ervaring. en een kreet van vreugde galmde over het water. Het was een solo dolfijn of ambassadeur die de sterkste energie vertegenwoordigt. Het was de eerste keer dat ik in de pacific ocean was gaan zwemmen aldaar, ofwel waren de golven te hoog, ofwel te diep en donker, ofwel geen strand. Maar nu kwam deze dolfijn mij letterlijk halen vanop land om toch het donkere water in te gaan en mij vertrouwen te schenken. Ik kon het bijna niet geloven maar het is waar gebeurd. Hij kwam me letterlijk halen om mij over de grens van mijn droefheid te dragen.

Terug in het dorpje aangekomen ging het verhaal rond als een vuurtje en de bewoners kwamen nieuwsgierig een kijkje nemen wie ik dan wel mocht zijn. Nog nooit was er zoiets gebeurd werd me verteld door de inwoners. ’s Anderendaags ben ik terug gegaan naar hetzelfde strand en ging op zoek naar de plaats van het gebeuren. Al snel bevond ik mij op dezelfde plaats en wat ontdekte ik, dat juist alleen op deze plaats aan het strand het water direct diep was. Wat een synchronisatie ! Dat deze dolfijn dit wist en ik juist op deze plaats ging zitten om tot rust te komen. Dit is geen toeval meer, maar werd me echt wel toegevallen.


Mijn ervaring in Egypte

Mijn contacten met de dolfijnen in Egypte gaan voorbij elke ervaring. Het is een Zijn vanuit samenhorigheid, thuiskomen op de plaats van je hart. Mijn intense en talrijke uren met de dolfijnen in het water, zijn niet meer te beschrijven.

Het is zoals een vogel die iedere dag in je tuin op een tak zat waar je naar keek, tot op een dag dat je opmerkt dat hij er niet meer is en je ontdekt dat hij op je schouders zit. Zo ook zijn de dolfijnen voortdurend aanwezig in mijn hart.

Ocean

Ervaring met dolfijn Tom en Mischa

8 juni 2007

Morgen vertrek ik weer terug naar huis, ja huis wat is dit eigenlijk nog voor mij?
Een fysieke basis waar ik altijd op kan terugvallen als een tempeltje in de oceaan van mijn leven om even tot rust te komen.
Mijn werkelijke thuis neem ik overal mee en bevind zich in mijn eigen hart waar
ik ook mag wezen.
Daarstraks nam ik afscheid van Tom en Mischa en ja wat is afscheid?
Is niet alles altijd en eeuwig verbonden door een grote massa energie in wisselende vormen
afhankelijk van de evolutie op het moment?
Bij mijn komst in Kas waar ik naartoe werd geroepen om voor Ocean een deur te openen
naar de dolfijnen, werd ik verwelkomt door Tom, Tom die 1 maand daarvoor werd gered
uit de netten van de vissers.
Tom was een spiegel van mezelf wild vrij ontembaar en speels, soms leek hij ook wel als een jong hondje onhandig en kwam terecht waar hij niet moest terecht komen in een kinderlijke spontaniteit en naïviteit, hij liet me lachen en huilen tegelijkertijd en opende mijn hart, hij wou zo graag contact met me maar de durf ontbrak hem en aarzelend deed hij een poging maar was sneller weg dan dat hij kwam.
We voelde elkaar aan in een diepe herkenning van zijn maar ik liet hem in zijn angstzone
en wist dat zijn angst zou ontdooien als sneeuw in de zon.
Iedere dag opnieuw gleed hij langs me heen maar bewaakte zijn afstand, onze relatie werd
intenser en op een natuurlijke manier trainde we elkaar en probeerde hij steeds wat dichter
te komen, doch Mischa zette zich tussen ons en eiste mijn aandacht wat ik dan ook liet gebeuren. Tom werd steeds nieuwsgieriger en baande zich een weg in bochten en sprongen
om mij heen maar Mischa kwam steeds naderbij en plakte met zijn buik tegen me aan alsof ik zijn bezit was en liet geen ruimte voor Tom.
De laatste twee dagen ben ik niet te water gegaan maar zat wel heel de dag op de rand naast het dolfijnenbad de dolfijnen te observeren, kwam regelmatig terecht in een diep meditatief beleven en voelde hun aan als een deel van mezelf.
Vandaag besloot ik mijn afscheidsritueel te doen.
Al snel werd ik warm verwelkomt en weken ze niet meer van mijn zijde,
eerst gaf ik alle aandacht aan Mischa en we gleden buik aan buik doorheen het heldere water.
Tom deed weer zijn best om dicht bij te komen en dit keer voelde ik dat hij vast beraden was
om me aan te raken en ook om mij hem te laten aanraken
We doken alle drie de diepte in ademde synchroon in en uit als we aan de oppervlakte kwamen.
We tuimelde naar beneden tot er geen hij of zij meer was en smolten tot een geheel.
Mijn lichaam en geest werd een met hen en we overstegen alle ruimte en tijd.
Mischa drukte zich weer tegen mijn linkerzijde en Tom drukte zich tegen hem aan en in de bocht was hij sneller en schoot Mischa voorbij waardoor ik de kans kreeg mijn arm uit te steken en hem onder zijn kin zijn zachte huid te strelen, plots werd mijn arm beetgepakt door Mischa die me wegtrok van Tom, Tom liet het dit deze keer niet gebeuren en razendsnel drukte hij zich verticaal tegen mij aan buik aan buik, op dat moment voelde ik alsof een houten balk tegen mijn scheenbeen botste en zag ik dat het Mischa was die met zijn snuit tegen me aanramde.
Daarna lag hij voor mij en opende zijn mond drie keer en liet zijn tanden zien, heel
even was ik bang er vertrouwde het niet meer, ik dacht dit loopt slecht af en besloot om uit het water te gaan maar bleef uiteindelijk op het trapje zitten half in het water om even te bekomen.
Ik voelde me echt geïntimideerd door Mischa en besloot dit niet te laten gebeuren.
In mijn gedachte vroeg ik hem om zich terug te trekken en zich naar de hoek van het wateroppervlak te begeven, ik vroeg hem om ruimte te geven voor Tom en mij en tot
mijn grote verbazing gebeurde dit alsof ik hem met een afstandsbediening bestuurde.
Tom drijfde als een surfplank op het wateroppervlak, ik streelde zijn witte buik roos getint, wat een teken van liefde is bij dolfijnen hij gaf mij zijn vinnetjes in de handen en we gleden samen in een eeuwigheid van zijn,we doken samen naar de diepte kwamen weer terecht buik aan buik, oog in oog, hij draaide zich om en gaf spontaan zijn rugvin en trok me vooruit doorheen het spiegelgladde water.
Alles was stil en Mischa was niet meer te bespeuren.
Ik riep hem en hij dook op en vervoegde zich in heel het gebeuren, ik legde mijn linkerarm over Mischa en mijn rechterarm over Tom en we gleden doorheen het water, er was geen scheiding en tot in het diepste van mijn wezen voelde ik eenheid in en om me heen.
Toen ik bij aanvang van mijn komst hier de ingeving van de betekenis van Tom zijn naam
kreeg "Till oneness manifest", bedacht ik daarna ja dit is voor een tijdje en daarna wordt het
"The one manifestation" en nu was het zover na 10 dagen de bekroning van mijn komst hier,
de bevestiging van Tom zijn naam, wat een kracht wat een vervulling.

"The angels of the sea they gave me there wings to fly."

Ze leerden mij ook om grenzen te aanvaarden en binnen de mogelijkheden van mijn bestaan
te leven in een wereld van waarheid die mij bij de eenvoud brengt om dan het leven van Liefde te leven als logisch gevolg.
Na zoveel interacties met wilde dolfijnen werd ik hier getraind door een wereld "ruled by love" and not by Fish or money, door de dolfijnen zelf in een stukje afgesloten zee waar ik mocht ontvangen en geven om gewoon te zijn wie ik ben.

Bedankt lieve engelen van de zee, bedankt voor wat jullie me brachten.

De dag daarna bracht ik mijn laatste groet aan Mischa en Tom, met gemengde gevoelens ben ik toen gegaan in vreugde en verdriet als twee delen van een geheel.
In de vroege ochtend had ik mij al klaar gemaakt om te vertrekken, mijn haar gewassen en besloot niet meer te gaan zwemmen, toen ik halverwege op weg naar mijn pensionnetje was werd ik terug geroepen. Ik keerde terug en zette mij op het verlaten strandje aan de open zee en doorvoelde wat er allemaal met mij was gebeurt.
In die doorvoeling zag ik dat Tom Mischa en ik de belevendiging van de
DOLPHIN GLOBAL TRUST waren wat in wezen de Drie-eenheid betekend, de drie-eenheid om de dualiteit te overstijgen, de driehoek met de punt naar de hemel gericht.
Plots moest ik terug het water in en werd omringd door een immense trilling en dolfijnen geluiden van Tom en Mischa, diep in mijn hart wist ik dat ze er voor altijd zullen zijn. Ik zal ze nooit meer vergeten en de herinnering van hun wezen voor altijd in mij levendig houden om nooit meer te vergeten wie ik ben.
Ik dank het leven voor deze wilde en ook serene momenten..

In waarheid, Liefde en eenvoud

Ocean

Bedankt lieve engelen van de Oceanen
voor al het mooie en dierbare
dat jullie me al geschonken hebben.

Ocean

Ocean • [email protected] - copyright © 2022